Αντιφατικά
και αλληλοσυγκρουόμενα φαινόμενα κάνουν την εμφάνισή τους στην εποχή
μας, προκαλώντας τη λογική μας και πιέζοντας για άμεσες απαντήσεις στα
μεγάλα ερωτήματα που γεννούν. Η συσσώρευση πλούτου σε περιορισμένο
αριθμό ανθρώπων σε αντιδιαστολή με την απόλυτη ένδεια και πενία του
μεγαλύτερου ποσοστού του πληθυσμού της γης, η έκρηξη της επιστημονικής
και τεχνολογικής έρευνας σε αντιδιαστολή με τα αμείλικτα ηθικά
διλήμματα που προκαλεί, η πάκτωση εκατομμυρίων ανθρώπων στα μεγάλα
αστικά κέντρα σε αντιδιαστολή με το παρατηρούμενο και απειλητικά
αυξανόμενο αίσθημα της μοναξιάς και η μετακίνησις πληθυσμών η άκριτος
και απροϋπόθετος. Η πολυθρύλητη οικονομική κρίση μαζί με το τρομακτικό
ποσοστό της ανεργίας. Το πλασματικό χαμόγελο, τραγικό επικάλυμμα ενός
δράματος, πόνου και δοκιμασίας. Τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή που
συντρίβονται στα βάραθρα του συμφέροντος, του εγωισμού και της
εκμετάλλευσης του αδυνάτου από τον ισχυρό. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί ο
άνθρωπος σήμερα έπαψε, εν πολλοίς, να είναι το ελπιδοφόρο Θεϊκό
δημιούργημα, το κόσμημα της πλάσης, ο διαχειριστής του θαύματος που
έκανε ο Θεός στον κόσμο. Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα έχασε την ανθρωπιά
του και ξέχασε να αγαπά. Η περιγραφή που κάνει ο Απόστολος Παύλος στην
Προς Ρωμαίους επιστολή του για τους ανθρώπους της εποχής του είναι
χαρακτηριστική και θα έλεγα επίκαιρη και ανησυχητική: «Ἐματαιώθησαν ἐν
τοῖς διαλογισμοῑς αὐτῶν καί ἐσκοτίσθη ἡ ασύνετος αὐτῶν καρδία. Φάσκοντες
εἶναι ασοφοί, ἐμωράνθησαν ... Καί καθώς οὐκ ἐδοκίμασαν τόν Θεόν ἔχειν
ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μη
καθήκοντα, πεπληρωμένους πάση ἀδικίᾳ ... μεστούς, φθόνου, φόνου, ἔριδος,
δόλου, κακοηθείας ... ὑπερήφανους, ἀλαζόνας, ἐφευρέτας κακῶν, γονεῦσιν
ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας
...» (Ρωμ. Α΄, 28-32)
Διαπιστώνεται,
δυστυχώς, ότι σήμερα «ὁ ἀδελφός στόν ἀδελφό δεν δίνει φῶς», αφού το
ιερό αίσθημα της μεταξύ των ανθρώπων αλληλεγγύης έχει διαδεχθεί το
απόλυτο συμφέρον, η περιποίηση του «εγώ» μας και ο απίστευτος και
απάνθρωπος «ὠχαδελφισμός». Ο «ἑαυτουλισμός» έγινε ιδεολογία των
περισσότερων, σήμα κατατεθέν της «πολιτισμένης» εποχής μας. Η
απομάκρυνση του ανθρώπου από το θέλημα του Θεού και η συνεχής, αγχώδης
και εργώδης επιχείρηση αποθέωσης των κατακτήσεων του, του στέρησαν την
εσωτερική ευδαιμονία της κοινωνικής συμπαράστασης και αλληλεγγύης και τη
δυνατότητα να κοιτάξει πέριξ του εαυτού του και να αντικρίσει το δράμα
του κόσμου. Και έτσι άφησε να στήνονται συνεχώς δίπλα του «βωμοί»
αφιερωμένοι στη μοναξιά, στην εγκατάλειψη, στην αδιαφορία, στην
απάθεια.
Μοναδική
αχτίδα φωτός στο ζοφερό σκοτάδι του σύγχρονου κοινωνικού παραλογισμού
είναι η Εκκλησία μας, με το πλούσιο και συστηματικά καλλιεργημένο
κοινωνικό δίκτυο παρέμβασης και φιλανθρωπικής διακονίας, που αποτελεί
τον γνήσιο και αυθεντικό εκφραστή της αγάπης και της κοινωνικής
δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, όπως αυτές προσωποποιούνται στο πρόσωπο του
Θεανθρώπου Ιησού, αφού κάνει πράξη, συνεχώς στη δισχιλιετή παρουσία της
στην ιστορία, τις Ευαγγελικές και Αποστολικές επιταγές, «βαστάζοντας τά
ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων» (Ρωμ. 15,1). Έτσι κουβαλώντας με ευλάβεια αυτή
την ιερή παρακαταθήκη, καθίσταται σήμερα ο σπουδαιότερος κοινωνικός
φορέας του Κράτους, αφού συντηρεί, με όση περιουσία της έχουν αφήσει οι
κατά καιρούς επιτήδειοι, εκατοντάδες ιδρύματα σε όλη την ελληνική
επικράτεια, αφορώντας στα παιδιά από τη βρεφική τους ακόμα ηλικία, στην
οικογένεια, στους νέους, στους γέροντες, στις άγαμες μητέρες, στις
κακοποιημένες γυναίκες, στα άτομα με ειδικές ανάγκες, και καταγράφει
συνεχώς στο ενεργητικό της πρακτικές πρωτοποριακές, που κάνουν τους
καλόπιστους ανθρώπους να τρίβουν τα μάτια τους από θαυμασμό,
αναγνωρίζοντας τελικά την τεράστια σημασία της ενεργητικής παρουσίας
της. Είναι εκείνη που στέκεται δίπλα στον πόνο των ανθρώπων και διαθέτει
τα στελέχη της, που εργάζονται στους κόλπους της εθελοντικά και από
αγάπη, προκειμένου να απαλύνει πληγές και να επουλώσει τραύματα ψυχής
και σώματος. Είναι εκείνη που δεν κάνει ουδεμία διάκριση κατά την άσκηση
του κοινωνικού της έργου και νοιάζεται για όλους, Έλληνες και μη,
Ορθοδόξους ή αλλοδόξους ή και αλλοθρήσκους, γιατί γνωρίζει και διαλαλεί
ότι όλοι είμαστε παιδιά του Θεού, που έχουμε ανάγκη από την έμπρακτη
αγάπη και όχι από την απραξία των λόγων και των υποσχέσεων και την
«ἀδάπανον εὐλάβειαν» κατά τον Μέγα Βασίλειο. Στο πλαίσιο αυτής της
λογικής, για τα πιο πάνω έργα η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς κατά το
παρελθόν έτος, διέθεσε το ποσό των 5.500.000 ευρώ, παράλληλα με τα 30
συσσίτιά της που καθημερινώς συτίζονται 4.000 συνάνθρωποί μας, είναι
αυτή που διδάσκει στον λαό μας την αλληλεγγύη όχι μόνον ως κοινωνική
αρετή, αλλά και ως καταξίωση του ανθρώπινου προσώπου, για να γίνει ο
κόσμος μας ομορφότερος και λιγότερο δηκτικός και απάνθρωπος.
Ποτέ
δεν είναι αργά, όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά, να
επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας, τον συνάνθρωπο και
τον Θεό, να νιώσουμε, επιτέλους, ότι κοινωνία σημαίνει αλληλεξάρτηση και
να μη διστάσουμε να δούμε κατάματα τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μας,
την απουσία της αγάπης, που συχνά χαρακτηρίζει τη ζωή μας. Γι' αυτό σας
καλώ να συμμετάσχετε με προθυμία, κάνοντας πράξη την αγάπη που
σιγοκαίει μέσα σας, στον Έρανο της Αγάπης, που χτυπά και φέτος την πόρτα
του σπιτιού σας, από τις 10 Δεκεμβρίου, αλλά κυρίως την πόρτα της
καρδιάς σας. Σας ευχαριστώ για την όποια βοήθειά σας, μικρή ή μεγάλη.
Μαζί μου σας ευχαριστούν και οι αποδέκτες της αγάπης σας, γιατί
συνειδητοποιούν ότι χάρη σε σας και στην Εκκλησία μπορούν να ελπίζουν.
Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+Ο Πειραιώς Σεραφείμ
